verhaal van eddy

Hoi allemaal,
We zijn al ruim drie weken onderweg en nu mijn berichtje. Jullie zullen hoop ik wel begrijpen dat je wel even de tijd moet nemen om dit te lezen dus ga er maar even voor zitten.

Het gaat allemaal geweldig met ons. Onze reis naar huis(pulang) is tot nu toe zeer geslaagd.
Zoals Dewi en Melvin eigenlijk al goed omschreven hebben, hebben we op Sumatra, geweldige ervaringen opgedaan. Naast het feit dat Sumatra een mooi land is, heerst er ook armoede. Niet dat iedereen loopt te bedelen of dat er mensen zwerven, maar ook hier is het niet goed verdeeld. Een groot verschil tussen arm en rijk. Twee jaar geleden waren we op Sulawesi bij de Toraja; hier bij de Sumatranen heb je eveneens de Bataks met dezelfde type woningen en verdeling tussen welvarend en arm.
Melvin en Dewi gedragen zich geweldig tussen de Sumatranen. Om de haverklap word ik geroepen om te vertalen. Dat Dewi van winkelen houdt, dat wisten we. Maar als er weinig te winkelen valt, verandert zij in een vrouw die nieuwsgierig is. Een goede eigenschap, die helaas in Nederland te weinig wordt gebruikt omdat er heeeel veeel winkels zijn.
Melvin is een ondernemer zoals jullie uit zijn verhalen kunnen lezen. Van Batak danser tot Tarzan die een liaan kan breken en tegelijk ook bijna zijn eigen schouderblad. Een betere reisgezelschap kan je je bijna niet wensen. Gewoon een heerlijk kind om mee te reizen. Hij vindt alles goed en is zeer behulpzaam en zorgzaam. Dat is wel fijn omdat mijn rugzak altijd vol en zwaar is …. hahahaha.
Tonny trekt alle aandacht van de mensen hier. Een mooie blanke vrouw die in Sumatra als enige blanke rondloopt met 3 gekleurde mensen uit Holland. De ogen van een ieder is altijd op haar gericht. Eigenlijk net te veel aandacht voor haar. Toch doorstaat ze dit. De hoeveelheid zon die ons lijf raakt is al meer als dat wij 2 jaar geleden hebben gehad en de temperaturen en vochtigheid zorgen ervoor dat we het wat rustiger aan moeten doen. Veel reizen, weinig slaap en vooral het proces van acclimatiseren zijn zaken die je verzwakken. Gelukkig is Tonny er om ons tijdig te waarschuwen. Ondanks de irritatie van drukte om ons heen legt ze dit opzij en is een schaduw voor ons in de zon. Al met al, ze voelt zich lekker en vooral : ze is gewoon een heerlijke vrouw.
Mijn Maleis, moest ik weer flink uit mijn tenen halen, maar mijn eerste afdingproces, waarbij ik de prijs van een motorbetjak ging afdingen, was zodanig dat Melvin dacht dat ik ruzie had met de man. Toen hij zag dat ik daarna weer lachte en de man (niet zo enthousiast) ook, wist hij waar het over ging.
In Sumatra heb ik nog contact opgenomen met Ola Sopacua. Daar is het eigenlijk bij gebleven, want een afspraak om ons te ontmoeten, was afhankelijk van hoe het uitkwam met haar werk. Dus waarschijnlijk is dat de reden geweest dat we elkaar niet hebben gezien in Djakarta, want na 8 dagen op Sumatra gingen wij voor 2 nachten naar Djakarta. Zoals Dewi en Melvin hebben geschreven, hebben we daar de Taman Mini(een Madurodam van Indonesie) en de Sunda Kelapa (haven waar de Schepen gebouwd door Boeginezen geladen en gelost worden eveneens door Boeginezen). Dewi en Melvin zullen wel verteld hebben dat alles met de hand wordt gedaan(het laden en lossen). Wij hebben geen wandeling gemaakt over de haven maar een bootje gehuurd met schipper. Dus de andere kant van de schepen en het leven daaromheen. Langs de haven gevaren waar wij krotten gezien hebben waar heel veel arme mensen leven die op een wonder wachten. Sommige misschien hun leven lang. Er waren ook Ambonezen bij, die geen geld meer hadden om naar huis te gaan. Tonny zei dat we niet zomaar door konden varen en vroeg of we naar de krotten mochten. De schipper voerde naar de krotten waar we: Snoep, speelgoed, de spullen die we aangevuld hebben met de spullen meegenomen uit de hotelkamers zoals : tandenborstels, zeep, geurtjes en geld hebben uitgedeeld al is dat wat wij gezien hebben, maar een fractie. Maar het gaf ons de voldoening dat we iets gedaan hebben, al is het maar voor een moment. Een prachtig hotel zaten we in Djakarta met een geweldig restaurant aan het zwembad.
En toen…. Toen was het eindelijk zover. Op naar Ambon. ’s Nachts om 01.30 uur vertrek vanuit Djakarta. We landden om 07.00 uur plaatselijke tijd. Ambon is de tijd 1 uur later dan Djakarta en 7 uur ten opzichte van Nederland.
Johnny stond ons al vanaf 6.15 uur op te wachten. Eindelijk! (Ik voel mezelf zeer verwend dat het de derde keer alweer is dat ik hier ben.) We treffen elkaar weer na 2 jaar. Gewoon weer alsof ik niet weg was geweest. Net voordat we de koffers in de auto wilden laden, werd ik verzocht om mee te lopen met de Binnenlandse Veiligheidsdienst cq politie van Ambon. Daar moest ik ons aanmelden(dit was 2 jaar geleden niet zo). Tevens werd ons vriendelijk verzocht dat als wij het eiland wilden verlaten om een ander eiland te bezoeken, we een Surat Djalan(begeleidingsbrief van de regering zodat ze weten waar je je bevindt) moesten halen op het hoofdkantoor op Ambon.
Al met al met twee auto’s naar Ambon stad op het eiland Ambon. Eerst naar het hotel(hotel Amans zoals 2 jaren geleden). Even opfrissen en omkleden en dan op naar Kampong(dorp) Waai. Na de kennismaking met de voorouders en een behouden thuiskomst en verblijf, gingen we naar het huis van Tante Saar voor een gebed. Daar hebben we eerst thee gedronken en afgesproken dat we de volgende dag weer zouden komen om duidelijk te maken wat we minimaal gingen doen op Waai. Vervolgens zijn we naar de Morea(heilige moeralen) bij Aer Waai Selaka gegaan . Daar was Minggus Bakarbessy al om ons te begroeten en Melvin en Dewi kennis te laten maken met de Morea. Nadat Melvin, Dewi en Tonny de Morea hadden geaaid, ging Minggus naar het plekje waar de vrouwen de was doen, om vervolgens mij de grootste onder de Morea te laten aaien….. oefff !
We zijn daarna terug naar Ambon gegaan om lekker te gaan slapen. Want we waren allemaal moe.
Na een goede nachtrust en iedereen aan de diarree, zijn we weer naar Waai gegaan om te vertellen wie we allemaal op zouden gaan zoeken. De mensen worden dan allemaal op de hoogte gesteld, zodat ze o.a. de boel op kunnen ruimen en zorgen dat ze thuis zijn!
Tevens wilden we allemaal het land van Pa en Ma Mata zien dus kon ik hiermee 2 vliegen of muskieten in 1 klap proberen te slaan. Thuis had ik gehoord dat er nogal wat onenigheid was over het een en ander.
We wilden zo relaxed als mogelijk aan de gang gaan. Dus voldoende rustmomenten inbouwen zodat we niet uitgeput worden van de vakantie. We zijn nu ruim 2 weken in Ambon en het lijkt wel 1 jaar. Ons programma is ondanks dat we rustmomenten hebben toch wat druk.
Dewi en Melvin hebben veel contact met kinderen(dat zijn er nogal wat) en leeftijdsgenoten(dat zijn het er wat minder maar toch heel veel). Heel leuk om te zien,hoe ze met gebaren en gebroken engels zich duidelijk maken. De Maleise woordenschat wordt dagelijks vergroot. Versterkt door de muziek in de auto(die je ongeveer een miljoen keer per dag hoort) waardoor de woordenschat vergroot wordt als je een tolk in de buurt hebt…. Eddy??? Wat betekent dit… of dat. Melvin had trouwens in Sumatra al een demo gegeven van zijn woordenschat van enkele dagen: Nasi Goreng, kroepoek, Ajam goreng, ikan, gado-gado, enak enzo in rap. De chauffeur had toen een microfoon in de auto en daar kwam Melvin de laatste dag achter. Hij liet de kans niet liggen en begon lekker te rappen in de auto. De kroepoek vloog om je oren.
Ambon is vergeleken met 2 jaar geleden opgeknapt. De wegen zijn sterk verbeterd en de winkels zijn wat meer uitgebreid. Hetzelfde is te zien in Waai. Daar zijn eveneens veel winkeltjes gekomen en het aantal vissersboten is aanzienlijk meer als toen. Nu zijn we hier net na de Banda Sail. Zoek het maar lekker op op internet, waardoor het een en ander voor de bezoekers opgeknapt moest worden. Tevens naderen we het einde van de Ramadan (10 en 11 September Suikerfeest) en is een dezer dagen, de onafhankelijksdag van Indonesie. Op Waai is het 75 jarig bestaan van de Geredja Protestant Maluku(GPM), de Protestantse kerkgemeente Waai gevierd. De verkoop van taarten etc. hebben het feest voor een groot deel gesponsord. Wij hebben een grote tulband cake gekocht ter waarde van 100.000 roepia( ong. 10 euro) en we hebben een donatie gedaan in de kerk waardoor we ook een aandeel hebben geleverd in de organisatie van het feest. Er werd een marcheer toernooi gehouden, waar de beste groep een prijs kon winnen. Van jong tot oud deed men mee. Het was zeer gezellig op Waai.
Wij hielden ons natuurlijk ook met wat belangrijkere zaken bezig.
Ambon :
Zoals gezegd haalde mijn neef Johnny Kaijadoe (zijn moeder Tante Oija en mijn moeder zijn zusters van elkaar) ons op van het vliegveld en bracht ons naar het hotel(Amans). Na ons even te hebben opgefrist, gingen we direct naar Waai, waar we eerst mijn voorouders hebben gegroet en de hoop hebben uitgesproken dat we nu gezond aangekomen zijn en straks we gezond mogen weggaan uit Waai. En dat we geluk mogen hebben bij elke missie die we van plan zijn te doen.
Daarna naar het ouderlijk huis bij Tante Saar Rumalaiselan om te bidden en onze plannen uiteen te zetten. Daarna zijn we naar de Morea gegaan om ze te begroeten dat wij er zijn.
Uiteindelijk weer terug naar het hotel om te gaan slapen, want we hebben heel weinig geslapen en zijn allen moe. ’s Avonds met Johnny uit eten en de dag is alweer voorbij.
De volgende dag hebben we eerst de giften van thuis naar de geadresseerden gebracht. Tante Saar-, Uliss-, Tante Ida Rumalaiselan, Oom Panus, Usi Oijang, Usi Merry, Johnny (allen familie van mijn moederskant). Omdat we nu alweer moe zijn omdat het weer heel warm en een hoge vochtigheidsgraad zijn tol eiste, hebben wij het voor de dag daarbij gelaten. Tevens willen we ook genieten, ondanks dat het toch verplichtingen zijn.
Tante Ida vertelde nog, dat zij reeds 25 kleinkinderen heeft en 50 achterkleinkinderen. Oeps. …. Als ik dat eerder had geweten, dan had ik in plaats van geld, duizenden condooms meegenomen(wel hopen dat ze er niet allergisch voor zijn)… .. geintje!
Iedereen was blij met de giften vanuit Holland. Ook de kinderen bleven niet met lege handen die hebben we getrakteerd met snoepjes en speeltjes voor een groot deel uit Nederland meegenomen en voor een kleiner deel uit de winkels hier.
Oom Pede Maspaitella hebben we apart gedaan , omdat hij van de familie Maspaitella uit Geleen, een dikke envellop en een CD kreeg met beelden van de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van zijn broer.
Wij hadden eerder vernomen dat zijn vrouw een klein jaartje geleden al was overleden. Dit heb ik gelijk aan Julia en Hendrik doorgegeven.
De lieve man had zijn haar laten knippen en zat in zijn beste kloffie ons op te wachten. Het was allemaal zeer emotioneel, omdat het gemis groot is. Het eerste wat hij zei toen het hoesje aan hem gegeven werd, was ….. dat is mijn broer daar op de foto(begeleid met tranen in zijn ogen. Wat een lieve man is hij
Tante Saar is niets veranderd. Ze heeft nog wel last van wat staar aan haar oog, maar ze ziet aanzienlijk meer als 2 jaar geleden. Ze kreeg de meeste enveloppen van de familie, toch wilde ze nog even 4 stoelen van ons krijgen en wilde ze graag de paraplu’s van ons. Dit laatste kreeg ze niet, maar de stoelen staan klaar op Ambon om afgehaald te worden. Haar oudste zoon Uliss, maakt het goed. Hij heeft dichtbij zijn eigen huis een stuk gereserveerd voor mensen uit Sulawesi voor onderdak. Als tegenprestatie maken zij het land van Oom Anis(de broer van Ma Mata) schoon en helpen zij bij het oogsten. Een slimme jongen die Uliss. Tevens doet hij zo nu en dan nog Taxi diensten van Waai naar Ambon.
Met uliss de oudste, heb ik al het land van Pa Mata bekeken. Omdat Bram (de zoon van Oom Piet) is overleden en hij de verantwoordelijke is over bepaalde stukken land van Pa Mata als wij er niet zijn, heb ik zijn 2 zoons aangesproken: Rudi en Danny of zij hiernaar willen kijken. Beide hebben alleen de lagere school doorlopen en hebben daardoor een heel ander toekomst voor ogen. We zijn naar Tanah Loung boven op de bergen gaan kijken naar het stuk land daar van Pa…… oei oei oei. Dat is een Jungle tocht geworden van jewelste. Het had stevig geregend de laatste tijd op Ambon, waardoor het spekglad was en modderig. Met zijn allen de tocht maken was een belevenis. Steil klimmen en steil dalen heeft heel veel energie van ons gevergd. Toen we na ongeveer 2,5 uur aankwamen, zagen we niets anders dan wildernis. De jihad heeft flinke stukken platgebrand en van de kruidnagelbomen, was er niets meer van over. Alles wat er groeide, was overwoekerd dus ook verwaarloosd. Melvin vond de tocht wel geweldig. Echt een jungle tocht dus. Hij heeft van Danny een kapmes gekregen om zich ook een weg te banen door de overwoekerde gedeelten en dat veranderde al snel in het omkappen van bomen. We werden gestoken door de muggen in de jungle, door de doornen van de bomen en planten, door rare beestjes die aan je voet kleven en vochtige bulten achterlaten we zaten onder de modder dus vieze kleren en ondanks schoenen, had je natte voeten door het lopen door beken en plassen. Echt een survival voor ons uit Holland. Niets kon de pret drukken omdat dit een ervaring is die je lang kan navertellen. Afijn, ik heb met Danny en Rudi afgesproken, dat als zij hun goodwill kunnen tonen door het land zaaibaar te maken. Dus eerst volledig opruimen en dan gaan we zaaien. De bedoeling is om hier cacaobomen te planten omdat dit sterk is en tevens levert het meer geld op omdat het 2 a 3 keer per jaar geoogst kan worden. Ik heb zaadjes gekocht, broeizakken voor de zaadjes en we hebben besloten om in de kampong, in de achtertuin, de eerste zaaiing te laten plaatsvinden. Zo gezegd …… zo gedaan. De eerste bloemen komen al door en over 2 weken kunnen de jongens het gaan planten in de bergen! Je bent al gauw een halve dag kwijt als je de tocht naar Loung maakt. Dus ben je het ooit van plan, neem dan sterke schoenen en kleding mee. Kleed je goed aan, want door je kleding prikken ze je bijna lek. Onderweg terug, zijn we naar Tamaruti 1 en 2 geweest ook weer 2 stukken land van Pa Mata allebei ook overwoekerd. Ik heb de jongens gevraagd om tijd te maken om het zoveel mogelijk schoon te houden. Van de 2 palmbomen die wij 20 jaar geleden hadden geplant is er nog 1 over. De ander is vergaan, De betonblokken in de grond om de afzetting van het land duidelijk te maken hebben we weinig van gezien hier, maar ik moet zeggen dat ik er niet de fut voor had om ze op te zoeken. Tegen Ulis heb ik gezegd dat we de fundering er uit moeten halen ofwel kapot moet maken. Het was toch al rot. Dit komt later. Beide stukken verkeren verder in goede staat.

Na ongeveer een week zijn Melvin en ik weer teruggegaan naar “ Loung” om te verifiëren of alles volgens plan verloopt. Tonny was niet lekker en het had de nacht ervoor geregend dus het zou dezelfde jungletocht worden. Daardoor bleef Tonny en Dewi achter in het hotel. Ook hiervoor hadden wij een halve dag nodig. We hebben gezien dat het land er nu aanzienlijk mooier uitziet, meer licht en groot. Gelukkig dat de jongens hun woord hebben gehouden, want dat moet je maar afwachten. Op de terugweg hebben we een andere route genomen, waar we het mooie groen van Ambon mochten aanschouwen. We zagen een Adelaar(rood van kleur met een witte kop en nek), dalen om een prooi te pakken(we hebben niet kunnen zien wat). Prachtig! Op de terugweg gingen we nog naar Tanah Milik die Pa Mata van Oom Panus heeft gekocht. Hier was nogal wat onenigheid ontstaan. Oom Panus heet 2 Djati bomen geplant en hij nam altijd kokosnoten mee uit het land om te verkopen. Toen ik het later aan Oom Panus vroeg waarom hij de bomen zonder toestemming(dit moet hij aan Ulis vragen, die als verantwoordelijke is aangesteld) heeft gedaan, begon hij een verward en onduidelijke verhaal te vertellen over de 2 Djati’s waarna ik heb gezegd dat de bomen omgekapt moesten worden en dat als oom Panus dit in het vervolg wilt doen hij eerst toestemming moet vragen en dat het mij niet uitmaakt wat er geplant word, als het maar in overleg gaat, want het land is niet meer van hem maar van ons. Hij heeft hierin toegestemd en zal in het vervolg eerst toestemming vragen.
Oom Panus zelf verhuurd kamers aan mensen uit Java. Dus zo slecht heeft hij het niet. Hij heeft mij gevraagd om een elektriciteitskastje die hij heeft gehuurd, voor hem te kopen, zodat hij geen huur daarvoor hoeft af te staan. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik geen wandelende bank ben en dat ik van hem eigenlijk verwacht dat hij de kinderen(dat inmiddels gigantisch is gegroeid in aantal) een toekomst moet geven. Usi August heeft hem een envelop gegeven dus daar moet hij het maar mee doen! Hij kan nog steeds stevig drinken en kan nog steeds de charmeur zijn! Zo wilde hij graag met Dewi en Tonny alleen op de foto, zodat hij dit boven zijn televisie kan bewaren. Hij is geen steek veranderd.

Tante Ida is ziek, heeft pijn in haar gewrichten. Zij wilt naar het ziekenhuis om zich helemaal te laten onderzoeken. Zij leeft tussen 25 kleinkinderen en 50 achterkleinkinderen. En het gaat maar door! Tante Ida was uitsluitend thuis en was heel blij dat wij naar de 2 zoons van Bram hebben gekeken en hun een verantwoordelijkheid hebben gegeven (misschien ook een beetje toekomst). Zij heeft ook veel enveloppen gekregen van de familie. Hier was ze heel blij mee! Zij heeft naast haar gezondheid het ook niet echt slecht, ondanks dat ze heel sober leeft.
Tante Tien is door Melvin en mij bezocht. Tonny was niet in orde en werd kortademig bij de gedachte om de berg te beklimmen naar Tante Ida. Samen met Johnny gingen Mel en ik daarheen. Daar zaten Tante Tien en Usi Liz ons al op te wachten met kleine opgerolde flensjes en thee. Tante Tien was heel blij met de envelop en vooral met ons bezoekje. Zij gaf aan dat het haar ook heel veel moeite kost om de deur uit te gaan want dat moest ze eerst de berg af, wat haar al 2 uur kost(ons 5 minuten) laat staan om ook nog de berg op te moeten. Het was heel fijn om hier nog 1 van de laatste oude Rumalaiselans te zien en te horen spreken. Ze maken het allebei goed.
Na Tante Tien zijn we naar Joke Kaijadoe geweest om ze te verrassen. Mel kon zijn Engels ophalen bij Janis Hiariej de man van Joke. Iedereen herkende mij nog tja het was althans alweer 2 jaar geleden. Prachtig genoten van de sight Ambon by Night vanaf het balkon bij Joke thuis! We hebben wat verfrissing gedronken en daarna zijn we weggegaan.
We zijn naar Usi (=zus)Oijang Kaijadoe geweest die heel blij was met ons bezoekje. Voor haar had ik ook een envelop klaar. Lekker gekletst met haar en Hermanus, haar zoon, die schipper is van 2 vissersboten(Djaring= net). Hermanus heeft een heel mooi huis en was heel blij ons te zien. Hij wilde er voor zorgen dat wij naar Pulau Pombo konden. Oijang is heel grof, maar ontzettend lief. Heeft een klein hart. Kan verschrikkelijk hard praten en lachen, want dat hebben we wel gedaan ! Haar oudste zoon heet lexi. Samen met zijn vrouw heeft hij een winkeltje en heeft hij ook een vissersboot met bemanning! Pieter, Rudi en Danny(kinderen van Bram) varen op zijn boot.
Usi Merry Kaijadoe was nog hartelijker en zeer hartverwarmend. Zo lief! Zij kreeg een envelop en was blij dat wij haar op kwamen zoeken. Natuurlijk gezellig zitten en frisdrank en koekjes op tafel. Lekker kletsen en lachen! Heel gezellig bij haar thuis!
We hebben ook even bij Tjak Kaijadoe zijn vrouw gezeten en ook daar een envelop gegeven. Met haar gesproken over haar zoon Hermanus(Petekind van Pa en Ma Mata). Een sympathieke vrouw die zeer blij was dat we langskwamen. De kinderen herkenden Tonny en mij direct en riepen vanuit de verte al naar heee Oom Eddy eeee bagaimana dengan see (hoe gaat het met je). Heel leuk!
Tot zover even de familie. Nu even iets over Ambon en omstreken, maar dat komt dan in een ander verhaal.
----------------------------------------------------------- wordt vervolgd --------------------------------------------------